ဒါေပမယ့္ ဆရာ...။
လူတစ္ေယာက္ဟာ လူငယ္ဘဝကို ဘယ္လို ျဖတ္သန္းသင့္တယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ career ကို ေ႐ြးခ်ယ္မႈေပၚ မူတည္တယ္ ဆိုရင္ေကာ ဆရာ။ ေျပာရရင္ တုိင္းတဲ့ Measurement System စံေပတံေပါ့ဆရာ။
ဥပမာအားျဖင့္။ ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာ ျဖစ္လိုတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္႐ွိတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္က ဆယ္ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္မွာ ကေလာင္ေသြးေနတာ၊ ကိုယ့္အသိုင္းအဝိုင္းကို ကိုယ္ေရးတဲ့ စာ၊ကဗ်ာေလးေတြ ျပၿပီး ျပန္လာတဲ့ ပဲ့တင္သံကို ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေစာင့္စားေနမည့္ အခ်ိန္မွာ တျခားစံေပတံတစ္ခုနဲ႔ အတိုင္းခံရပီး စံမမွီဘူးလို႔ အေျပာသာခံလိုက္ရရင္.....။
(ေမ့ေတာ့ေမ့ကုန္ပါပီ။) အ႐ူးထတယ္လို႔ပဲေျပာေျပာ။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ေနျခည္လာမွေႏြးေသာေၾကာင့္ ရတုတို႔ တစ္ပိုဒ္လိုေနတဲ့ အိုင္ခ်င္းတို႔ကို အားက်ၿပီး အႏုအ႐ြ ကဗ်ာေလးေတြ ေလ်ာက္ဖြဲ႔မိပါတယ္။ အင္တာနက္ ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ ျပစရာဆိုလို႔ အနီးကလူေတြပဲ႐ွိတာေလ။ အေဖက သြားေတြ႔ေတာ့ အေမ့ကို ေမးေနတာ ၾကားတယ္။ မင့္သား ရည္းစားမ်ားရေနသလား မသိဘူးတဲ့။ အေမက ေသေသခ်ာခ်ာဖတ္ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါ့သားက ဘယ္ဆိုးလို႔လဲတဲ့။ ဒီေန႔အထိ မေမ့ပါဘူး။ (တကယ္ေတာ့ အေဖ၊အေမက ဖတ္မိရင္ ဘာထင္ျမင္ခ်က္ ေပးမလဲ သိခ်င္ေနလို႔ တမင္ျမင္ေအာင္ ထားထားတာပါ။ ဒီေခတ္လူငယ္မ်ားက ပို အားသာခ်က္႐ွိပါတယ္။ အင္တာနက္ သံုးၿပီး တယ္ဂ်င္းေတြကို ျပလို႔ရတာေလးပါ။)
အေဖတိုင္းတဲ့ စံေပတံနဲ႔ အေမ့ စံေပတံနဲ႔ မတူပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေျပာခ်င္တာက စံေပတံ တစ္ခုတည္းနဲ႔ လူငယ္အမ်ားကို လိုက္တိုင္းမယ္ဆိုရင္....မွားေကာင္းမွားေနမလားလို႔ပါ...။
လြန္တာ႐ွိရင္ ဝႏၱာမိပါေနာ္။
No comments :
Post a Comment
ကြန္းမန္႔ေလး ထားခဲ့ပါလား